Mijn vrouw reed jarenlang elke dag paard en nam onze drie kinderen altijd mee. Onze dochters vonden het prachtig en waren tot hun veertiende bijna vergroeid met het zadel. Onze zoon? Die had al snel door dat paarden niet van gras alleen leven, maar dat hij degene was die al dat hooi en die mest moest verslepen. Op zijn tiende zag hij zijn kans schoon: "Pap, mag ik met jou mee naar de voetbal?" Natuurlijk! En voordat ik het wist, had ik een trouw voetbalmaatje naast me op de tribune.
Zo zie je maar, kinderen kiezen vaak wat ze van huis uit meekrijgen, maar uiteindelijk zoeken ze hun eigen pad. Of dat nu tussen de paarden of op het voetbalveld is, dat maakt niet uit. Het belangrijkste is dat een hobby plezier brengt en geen verplichting wordt.
Een kind zal zelf ontdekken wat echt bij hem of haar past. Als de liefde voor paarden diep zit, dan vindt die altijd zijn weg, met of zonder stimulans. En misschien is dat wel de mooiste les, geef je kinderen kansen, laat ze ontdekken, maar dwing ze nooit een richting op. Want een passie die uit het hart komt, is een passie die blijft.
.png)